وظیفه...!

مثل کابــــوس...کابوسی فقط برای فرد ذکور...کابوس در روشنایی روز!!!
از جنس زخم؛ از همانهایی که مثل خره ذره ذره روحت را میخورند تا تحلیل روی در سکوت لحظه ثانیه ها مثل همانها که گمت میکنند در جنگل آهن ؛ و می آموزند تو را به تکیه به دود سست خاکستر سیگارت!!آن هم در هجدهمین بهار تو
جرعه جرعه انتظار و ترس جرعه ای از معجون آینده ات و گمانی به آینده ای مختوم؛ تصور تو و شب و
اهریمن ابزاری فولادی در دست که باید سپری شود بر برجکی دور افتاده در انتهای زمان و مکان این زمین لم یزرع
و فراگیری آموزش فنون رزم!! همان کلمه ای که تکه تکه های روحت منزجرند از نام منحوسش نامی که آنها به تو اطلاقش میکنند "وظــیـــفــــه!!!" و سوالی به وسعت مغزت که چرا هدیه میلاد ۷سالگیت مسلسلی بود که آن زمان عشقت بود و امروز جزیی از تنفرهایت.
خوب میدانی که زود و دیر ندارد  بالاخره روزی می آید که باید بروی ؛ روزی می آید که باید سرنوشتت را قمار کنی!!
روزی می آید که امراضت را دوست خواهی داشت و مستمر اثباتشان را منتظر خواهی شد!! دردشان میشود دل خوشیت!
میشود عنصر رهاییت از ظلمت جبر؛ از جبر رزم از جبر تباهی پاره ای از زندگانیت.

میدانی؟ جایی هست در میدانی دور افتاده در شهر جایی با دیــــــــوارهای بلند دیوارهایی به پهنای سرنوشتت.دیوارهایی از جنس اضطراب دیوارهایی که پشتش خطابت میکنند "مـــــــشـــــــمــــــول" دیوارهایی که پشتش میربایند سالهایی از عمر جوانیت را ؛جایی که سرت را به بازی میگیرند و سربازت میکنند؛سرت را میتراشانند غرورت را میشکنند و میپوشانند تو را ان چه که خود میخواهند و وا میدارند تو را به تن در دادن به خواسته هایشان بی آنکه بخواهی و یا بتوانی که به ان بیاندیشی. و فقط به ان می اندیشی که

چگونه دو سال از عمرت را از آنها پس بگیری؟؟!!

پ.ن: امروز نگذاشتم سرم را به بازی بگیرند؛امروز سرنوشتم را از آنها پس گرفتم
پ.ن:امروز به سرنوشت چشمهای محزون بعضی از دوستانم گریستم
پ.ن:امیدوارم عقده هایش افزون نشود و زخمهایشان سر باز نکند
                
                                                         در ساعت ۱۰:۰۰شب دهم تیرماه
                                                          زیر باران با صدای رعد و برق